បើទោះបីជា ព្រឹត្តិការណ៍ នៃការបង្រ្កាបទៅលើកម្មករទាមទារប្រាក់ខែ១៦០ដុល្លា នៅមុខរោងចក្រយ៉ាក ជីន និងនៅ​សួនកាណាឌីយ៉ា បានកន្លងទៅជាង៣ខែហើយក៏ដោយ តែការឈឺចាប់ និងស្លាកស្នាមរបួសបានបន្សល់ទុក​អោយ​ពួកគេ។ ខាងក្រោមនេះជាកិច្ចសម្ភាសខ្លីៗជាមួយជនរងគ្រោះ ដែលបានទទូលនូវមរតកយ៉ាងសោកសៅ បន្ទាប់ពី​ការបង្រ្កាបប្រកបដោយឈាម របស់កងកម្លាំងអាជ្ញាធរ។

កម្មកររងគ្រោះ មកទទួលថវិការឧបត្ថម្ភ នៅសហភាពការងារកម្ពុជា ថ្ងៃទី៨ ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៤។ (រូបថត MONOROOM.infO/ C. Nita)

ជីវិត - «ថវិកាប៉ុណ្ណឹង ទោះចិញ្ចឹមកូន ក៏មិនរស់ដែរ និយាយរួមខ្ញុំចង់បានជិវិតប្តីខ្ញុំមកវិញ ព្រោះជីវិតប្តីខ្ញុំ​មិន​អាចប្តូរ​នឹងលុយបានទេ» នេះជាការៀបរាប់របស់អ្នកស្រី ខាត់ សំនៀង ភរិយារបស់ជនរងគ្រោះដល់ជីវិត​ លោក គឹម ផល្លាភ ក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ទាមទារប្រាក់ខែ១៦០ដុល្លា កាលពីថ្ងៃទី០៣ ខែមករា ឆ្នាំ២០១៤។ ស្វាមីរបស់អ្នកស្រី និងជា​កម្មករ​នៅរោងចក្រហ្វតក្លរី នៅផ្លូវវ៉េងស្រេង ​បានស្លាប់បាត់បង់ជីវិត នៅពេលដែលបានចូលរួម​ទាមទារ​តវ៉ាជាមួយ​កម្មករ​ដទៃទៀត ដើម្បីជំរុញអោយរដ្ឋាភិបាល និងនិយោជកពិចារណាឡើងវិញនូវការចរចា តម្លើងប្រាក់ខែ១៦០ដុល្លា ដើម្បី​ការរស់សមរម្យរបស់កម្មករ។

ក្រោយមរណៈភាពរបស់ លោក គឹម ផល្លាភ បានបន្សល់អោយភរិយា រួមនិងប្រុសអាយុទើបតែពីរខែ ជួបនូវបញ្ហា​លំបាកជាច្រើន ដោយសារលោកជាជំហររបស់គ្រួសារ។ ក្រោយពីអត់ស្វាមីទៅ អ្នកស្រីខាត់ សំនៀង ជាកម្មករ​រោងចក្រសាន់តិច បានថ្លែងពីបញ្ហាដែលអ្នកស្រីត្រូវប្រឈមមុខ ជាពិសេសការខ្វះខាតជីវភាព ដោយកាលពីមុន​ពេលស្វាមីបានជួយទុក្ខធុរៈគ្នាទៅវិញទៅមក និងជួយរកប្រាក់ចំណូលខ្លះ។ ឥលូវអត់ពីស្វាមី អ្នកស្រីទៅត្រូវរកប្រាក់​តែម្នាក់ឯងដើម្បីចិញ្ចឹមកូន។ កម្មការិនីរូបនេះ បានរៀបរាប់បន្តថា «កាលពីមុនធ្លាប់មានប្តីជំនួសដៃជើងបាន អត់ប្តី​ទៅ​ហើយមានកូនទៀត អញ្ចឹងវាពិបាក ខ្លះមុខខ្វះក្រោយ ហើយខ្ញុំធ្វើការក៏មិនទាន់កើត ព្រោះខ្ញុំទើបតែកូនខ្ចីរួច ចូល​ធ្វើការមិនទាន់បាន»។

ស្រ្តីមេម៉ាយទាំងវ័យក្មេងរូបនេះ បានថ្លែងថា«សុំអោយរាជរដ្ឋាភិបាលទទួលខុសត្រូវលើជិវិតខ្ញុំ និងកូនខ្ញុំដែល​កើត​បានពីរទើបតែពីខែ នៅពេលដែលគេធំដឹងក្តី តើជិវិតគេពិបាកយ៉ាងណានៅពេលដែលគ្មានប៉ា។ ហើយសុំអោយ​រដ្ឋាភិបាលរកខុសត្រូវនិង រកអ្នកដែលសំលាប់ប្តីខ្ញុំផ្តន្ទាទោសតាមច្បាប់ និងផ្តល់ជាសំណងដើម្បីឲ្យខ្ញុំ​ចិញ្ចឹម​កូន។»

សម្រាប់កញ្ញា វ៉ុន ស្រីអូន មកពីស្រុកស្វាយអន្ទរ ខេត្តព្រៃវែង កម្មការិនីនៅរោងចក្រយូស៊ីនិត ក្នុងថ្ងៃនៃការបង្រ្កាប​របស់​សមត្ថកិច្ច កញ្ញាត្រូវបានគេបាញ់ចំជើង។ រហូតមកដល់ពេលនេះ ជើងរបស់កញ្ញាដែលត្រូវគ្រាប់កាំភ្លើងនៅតែ មាន​អាការៈឈឺចាប់ ហើយកញ្ញាក៏ត្រូវការប្រាក់ដើម្បីទិញថ្នាំផងដែរ។ ដោយសារតែជីវភាពខ្លះខាត កញ្ញាត្រូវបង្ខំចិត្ត​ចូល​ធ្វើការជាថ្មី នៅរោងចក្រដដែល។

រីឯលោក មួន សុមាន ធ្វើការនៅរោងចក្រកាណាឌីយ៉ា អាគារ៥បេ ត្រូវបានអាជ្ញាធរវាយទាត់ធាក់យ៉ាងដំណំ និង​មាន​របួសស្ទើរពេញរាងកាយ បានអោយដឹងថា លោកត្រូវបានទាហានមានគ្នាបីនាក់ ព្រួតវាយទៅលើរូបលោក​រួមជា​មួយ​មិត្តភក្តិម្នាក់ទៀត។ កម្មករមកពីខេត្តកំពុងស្ពឺរូបនេះបន្តថា«នៅពេលហ្នឹងខ្ញុំមិនសង្ឃឹមថារស់ទេ វាយខ្ញុំពីក្រោយ​ឡើង​ធ្លាក់ឈាម ហើយភ្នែកខ្ញុំឡើងប៉ោង»។

ក្រោយពីការបង្រ្កាប ទៅលើកម្មករទាមទារប្រាក់ខែ១៦០ដុល្លា កាលពីដើមខែមករា បានបន្សល់ទុកអោយ អតីត​កម្មកររោងចក្រកាណាឌីយ៉ារូបនេះ ពិការភ្នែកខាងឆ្វេង។ ភ្នែកខាងឆ្វេងដែលមានសភាពងងឹតនៅឡើយ មួន សុមាន បញ្ជាក់ថា «ពេទ្យគេថាអត់អាចជាផង ខ្ញុំទៅដល់ពេទ្យគៀនឃ្លាំងទៀត គេថាទោះវះកាត់ចាក់ថ្នាំម្ជុលមួយរយ ក៏អត់​ជាដែរ»។ អ្វីដែលធ្វើអោយលោក ជួបការលំបាកថែមមួយកំរិតទៀត ទៅលើការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃនោះ គេរូបលោក ត្រូវ​បានខាងរោងចក្របញ្ឈប់ដោយគ្មានមូលហេតុ។ សម្រាប់ជាជំហានបន្ទាប់ ដើម្បីរកប្រាក់ទ្រទ្រង់ជីវភាព និងព្យាបាល​ជំងឺ លោកមានតែត្រូវដើររករោងចក្រផ្សេងធ្វើ តែលោកមិនដឹងថា រោងចក្រផ្សេងនឹងទទួល​លោកចូលធ្វើការឬយ៉ាង​ណានោះទេ។

លោក សុមាន យល់ថាការបង្រ្កាបរបស់សមត្ថកិច្ចដែលគ្រាន់តែទាមទារប្រាក់ខែ១៦០ដុល្លា ជារឿងព្រៃផ្សៃ​ណាស់៖ «កម្មករគ្នាគ្មានអ្វីទាំងអស់ ដៃទទេ កងរាជអាវុធហត្ថដូចជាប៉លីស ទាហាន មានសុទ្ធតែដំបងឆក់សុទ្ធកាំភ្លើង បាញ់​ស្រស់តែម្តង។ ខ្ញុំមិននឹកស្មានថា ខ្ញុំទាមទារប្រាក់ខែសុំតែមួយរស់ រាជរដ្ឋាភិបាលដាក់កងកម្លាំងមកធ្វើបាបកម្មករ​អញ្ចឹងទេ។»

ចំណែកឯកម្មករម្នាក់ទៀតឈ្មោះ លាស់ ពៅ មកពីរោងចក្រហ្វតក្លរី ក៏ទទួលវាសនាមិនខុសគ្នាពីលោក មួន សុមាន ដែរ ព្រោះត្រចៀកខាងឆ្វេង​របស់​លោកម្ខាង​ ដែលត្រូវសមត្ថកិច្ចបាញ់ចំ ពេលនេះស្តាប់លែងលឺហើយ។  ជាប្រជា​ពលរដ្ឋពីខេត្តកំពង់ឆ្នាំង លោក លស់ ពៅ បានប្រាប់អោយដឹងទៀតថា លោក នៅមិនទាន់អាចចូល​ធ្វើការបាន​នៅ​ឡើយទេ ដោយសារត្រចៀកនៅឈឺចាប់ខ្លាំង។ តែសម្រាប់កម្មកររូបនេះ ជីវភាពមិនជាប៉ះពាល់ប៉ុន្មានទេ ដោយ​សារ​មានជំនួយពីបងប្អូននៅក្រៅស្រុក និងក្នុងស្រុកជួយឧបត្ថម្ភ៕

----------------------------------------------
ដោយ ក. ចាន់នីតា (ទំនាក់ទំនង៖ [email protected]) - ភ្នំពេញ ថ្ងៃទី ១០ មេសា ២០១៤